आमच्या गच्चीमध्ये कबुतरे खूप येतात. त्यांचे गुटर्गू व प्रणयाराधनेचे खेळ तर बाराही महिने चालू असतात. त्यामधल्या एका क्षणाचा हा फोटो.
काय म्हणतोय तो नर त्या मादीला?
मला तर रफीने गायलेले वंदना विटणकर यांचे गाणेच आठवते आहे –
हा रुसवा सोड सखे पुरे हा बहाणा, सोड ना अबोला
झुरतो तुझ्याविना, घडला काय गुन्हा
बनलो निशाना, सोड ना अबोला
मला फोटो देऊन दोन्ही कबुतरे उडून गेली. तिने रुसवा सोडला कि नाही, माहीत नाही. नसेल तर तो दुसरी मादी शोधेल व ती देखिल दुसरा नर. त्या रुसव्याला, नकाराला तेथेच सोडून जेव्हां मूड लागेल तेव्हां तो क्षण असलेल्या साथिदारासोबत मनमुराद उपभोगणारे आझाद पंछी ते, एका नकारासाठी आयुष्य वार्‍यावर उधळणार्‍या वेडया मनुष्य जमातीला नक्कीच हसत असतील.
एक तो “रामबोला”च वेगळा निघाला. माहेरी गेलेल्या बायकोला – रत्नावलीला – भेटण्यास आतुर झालेला रामबोला दोन प्रहर रात्री खिडकीला लटकणार्‍या सापाला धरून रत्नावलीच्या खोलीत शिरला. त्याचा वेडेपणा पाहुन बायकोने धिक्कारल्यावर सरळ श्रीरामाचीच साथसंगत धरली. रामबोला संत तुलसीदास झाले. आयुष्य त्यानेही उधळले पण श्रीरामांवर, आणी पक्ष्यांसारखे अलगद संसारातील जन्म-मरणाच्या फेर्‍यापलिकडे उडून गेले.
शब्दचित्रे 